Αντρέας Mιχήλ του Αντωνίου

Αντρέας Μιχαήλ ,ένας αφανής αγωνιστής καταταγμένος στη μεγάλη στρατιά των αγνοουμένων.

Ο Αντρέας Μιχαήλ Αντωνίου γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου το 1956 στους Τρούλους Λάρνακας. Ήταν το πρώτο παιδί της  οικογένειας του. Ακολουθούσαν άλλα πέντε αδέλφια τρία κορίτσια και άλλα δύο αγόρια. Γονείς του ήταν οι Ξένια και Αντώνης Μιχαήλ.

Ο Αντρίκος έτσι τον φώναζαν χαϊδευτικά αποφοίτησε από το Δημοτικό σχολείο του χωριού του και στη συνέχεια μπήκε στο Γυμνάσιο όπου φοίτησε για δύο χρόνια.

Αφήνοντας το Γυμνάσιο αποφάσισε να ακολουθήσει το επάγγελμα του επιπλοποιού. Επέδειξε μεγάλο ζήλο γι αυτή τη τέχνη και σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα άρχισε να κάνει και τα πρώτα του έπιπλα που έμειναν κειμήλιο μέχρι σήμερα. Καλόκαρδος ο Αντρέας σε κανένα δεν χαλούσε χατήρι. Έτσι, μικροκατασκευές έκανε με αγάπη σε όποιο του ζητούσε.

Τον Φεβρουάριο του 1974 αν και ο Αντρέας ήταν ακόμα δεκαεπτάμιση χρονών αποφάσισε να πάει να καταταχθεί στις τάξεις της εθνικής φρουράς . Έτσι υπηρέτησε για τρεις μήνες στη Λάρνακα δύο μήνες στη Λευκωσία και στον Άγιο Γεώργιο της Κερύνειας,  στο 251 τάγμα πεζικού οπότε εκεί τον βρίσκει ο πόλεμος του 1974. Στο πιο δύσκολο σημείο εκεί που γίνεται η απόβαση στη Γλυκιώτισσα καλείται το τάγμα του Αντρέα να αντιμετωπίσει τον πάνοπλο τούρκο εισβολέα. Καλούνται τα αμούστακα παιδιά που ακόμα καλά καλά δεν τέλειωσαν την εκπαίδευση τους να τα βάλουν με τον μόνιμο αιμοχαρή Τούρκικο στρατό και τα κατάφεραν και επέζησαν αφού κτύπησαν τον εχθρό με όλες τις υλικές τους δυνάμεις αλλά και με πατριωτισμό και αυτοθυσία .

Το μεσοδιάστημα από την πρώτη εισβολή προς τη δεύτερη οι γονείς του μάταια τον έψαχναν . Για δεκαπέντε μέρες αγνοείτο η τύχη του οπότε ειδοποιήθηκαν κάποια στιγμή και πήγαν και τον βρήκαν μαζί με άλλους συστρατιώτες του στο προεδρικό. Η ταλαιπωρία και η κούραση οι κακουχίες από τις μάχες ήταν ζωγραφισμένες στα πρόσωπα όλων των στρατιωτών. Όπως αποκάλυψαν στους συγγενείς τους δεν τους έφτανε η ταλαιπωρία των μαχών είχαν και πρόβλημα φαγητού. Απίστευτο και όμως αληθινό . Μοναδική τροφή για πέντε μέρες ήταν το Φαρίν λακτέ.

Ανακουφίστηκαν για λίγο τόσο οι γονείς του Αντρέα όσων και των άλλων γιατί τώρα ήταν μακριά από τις μάχες. Έτσι θα τα κατάφερναν να ξεκουραστούν και να συνέλθουν από τη ταλαιπωρία. Γιατί το να βρισκόταν τότε κάποιος εκτός μάχης ήταν ευτύχημα έστω κι αν ήταν πληγωμένος.. Δυστυχώς όμως..

Ένα τηλεφώνημα του Αντρέα που έμελλε να ήταν και το τελευταίο ενημέρωσε τους γονείς του ότι μετακινήθηκε το τάγμα του από το προεδρικό.

Η δεύτερη εισβολή βρίσκει τον Αντρέα στον τρίτο λόχο στην περιοχή Κουτσοβέντη. Επάνδρωσαν τα φυλάκια πάνω από τη Μια Μηλιά μιας πολύ νευραλγικής σημασίας περιοχής και πολύ επικίνδυνης. Οι Τούρκοι κτυπούν με μανία και  πείσμα .. Οι στρατιώτες μας ανταποδίδουν αλλά φαινόταν αδύνατη η επιβίωση τους και τότε διατάζεται οπισθοχώρηση, Επικρατεί μεγάλη σύγχυση ..Ο καθένας παίρνει το δρόμο που πίστεψε πως θα σωθεί. Ποιος ξέρει για που τράβηξε ο Αντρέας; Μικρό παιδί δεκαεφτάρης Ξένος σε κείνες τις περιοχές.   Από τότε αγνοείται λένε η τύχη του. Πέρασε και αυτός στο κατάλογο το τόσο μακρύ των αγνοουμένων

Αμούστακο παιδί ο Αντρέας, βιάστηκε να καταταχθεί στις τάξεις της εθνικής Φρουράς. Βιάστηκε να πάει να  υπηρετήσει την πατρίδα με την ίδια αγάπη.. αυτή την αγάπη που υπηρετούσαν την Κύπρο μας και οι γονείς του, την εποχή του απελευθερωτικού μας αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α, μιας και διατηρούσαν ένα κρησφύγετο αγωνιστών μέσα στη κουζίνα του σπιτιού τους μέσα στη νηστιά.  Αυτήν την αγάπη, είναι φανερό πως μεταλαμπάδευσαν και στον Αντρέα μέσα από τη κούνια του. Αυτή η αγάπη, του έγινε προσταγή, του έγινε χρέος ιερό, επιτατικό  καθήκον και έτσι βρίσκεται τώρα πια στη μεγάλη στρατιά των αγνοουμένων.